Onze postbode loopt inmiddels al zo’n twintig jaar zijn dagelijkse bezorgronde in onze buitenwijk. Daar feliciteerde ik hem mee. "Maar", zei hij. "Na 20 jaar vind ik het nog steeds vervelend dat als ik de post moet bezorgen en de poort open doe, ik dan lastig gevallen word door een agressief blaffende hond. Weet je, het is niet zozeer de hondenbeet waar ik bang voor ben, maar meer voor de allesverlammende angst die mij overvalt als er weer zo’n blaffend gevaarte onverwachts op mij af komt stormen. In die 20 jaar dat ik de post in deze wijk bezorg, heb ik heel wat gevaarlijke momenten beleefd. Want in mijn wijk zitten maar liefst twee vijandige postbodehonden en met alle twee heb ik regelmatig de nodige gevechtshandelingen als ik de poort open doe. De eerste hond die ik tegenkom verdedigt het hofje waar zijn baasje woont. Het is een nogal groot uitgevallen Sint Bernardhond. Hij loopt gelukkig niet los maar zit vast aan een touw van ongeveer 5 meter, dat vastgeknoopt is aan de deurknop. Zo gauw als hij me ziet, komt hij blaffend op mij af, tot het touw strak komt te staan en hij met een schok tot stilstand komt. Doch een maand of wat geleden overkwam mij het volgende; ik stapte het hofje weer binnen en ook nu kwam hij luid blaffend op mij af, maar deze keer kwam hij niet met een schok tot stilstaand. Het touw was blijkbaar gebroken waardoor hij mij 'enkelgericht' wilde aanvallen.
Versteend van angst wist ik even niet wat ik moest doen. Daarom begon ik wild om mij heen te schoppen, waardoor ik de hond raakte. Dat had de eigenaar gezien en hij stormde op mij af. 'Vuile lafbek, dierenbeul, ze moesten jou zo’n schop geven!', schreeuwde hij tegen mij. Op dat moment stond ik net bij te komen van de schrik en met een kwaaie kop ben ik toen weggelopen. Gelukkig heeft zijn baasje de hond daarna binnengehouden als ik de post bij hem kwam bezorgen. En wat dacht je van hond Max, die heb ik nog als pup op zien groeien. Hij kwam altijd naar mij toe, zodat ik hem even kon aaien. Inmiddels is het een knots van een herder die een speciale aanval methode heeft ontwikkeld. Daardoor is hij van een uitermate vriendelijk hond, ineens een aanvaller geworden. Hij valt je altijd onverwachts van achteren aan. Helaas ziet hij mij niet langer als zijn vriend en hapt dan ook gulzig door mijn broekspijpen in mijn enkel. Toen ik mijn broekspijpen omhoog deed zag ik de gaatjes in mijn enkel zitten, waar wat bloed uitsijpelen. Toch blijft zijn baasje zeggen dat het zo’n lieve hond is. Begrijp je dat nou?", zei hij terwijl hij doorliep om zijn postronde te hervatten.
Jules Faber