Gé zogget aamper geleuve mar ’t ies al weke lang prachtig weer. Zon, zon en nog meer zon. Es gé in de veranda bleft zitte of goed uit de weind dan ies ’t volop geniete. Mar zo gauw es gé ‘r op uit trekt dan kredde de pin op oew neus. Want pas dan merkte hoe verrekkes koud de weind nog ies. En die waar afgelope week volop aón de burt. Man, man, in Holland zouwe ze zegge dè de penis uit de pantalon waait.
Mar de vogeltjes trekke d’r eige daór niks van aón. Die kwettere en kwattere of d’r lijve d’r vanaf hangt. Wij slaópe aalt mee de raóm wijt ope en zo gauw es ’t licht begint te worre dan heurde de vogeltjes in de tuin. Ik zij ók goed in staót om dan meteen te beginne te kwettere mar dè wor nie aaltij gewardeerd. Of ik nie wè ruustiger kan doen zo vroeg ’s meirriges. Ja, kan ik ‘r wè aón doen dè ik meteen loop te zinge es ik inne teen buite m’n bed steek.
Gé zieget ók goed in de tuin en in de haaj. Alle bome en struike lope uit. Bottermalse jonge blaókes aón de beum en volop bloesem aón de forsythia’s, magnolia’s en alle aander vrúge bloeiers. Daór kredde toch meteen goeie zin van. Vur men ies dit de mooiste tijd van ’t jaór. Tenminste, es dieje weind ’n bietje wil gaón ligge.
Afgelope zondag heb ik ’n lange graveltocht gereje mee m’n fietsmaóte en toen kwaame we over veul zaandpaój deur ope landschap. Pas dan merkte hoe dreug ’t ies. Bree boere karrespore die veraanderd zen in één vlakte van klapzaand. Gé moest verrekkes goed sture om uit de diepe spore te blijve. Naó die tocht hoefde gin fiets te poetse. Allinnig mar afblaóze.
Gelukkig hebbe we vur de tuin volop waóter bij de haand. Aanders zotter binnekort niks meer groeie. Es dè zo deur gaót kan krijge me nog een sproeiverbod deze zomer. En ik heb vandeweek nog nieuw azalea’s geplaand. Die kenne vurlopig nog nie zonder waóter. Ik zit normaól nie op rijgen te wochte mar un goei bui zou nauw toch welkom zen.
Mijn schwonmoeder zaóliger waar ók aaltij in de tuin aón ’t vrute. Ze haj ’n mooi veur en aachter tuintje dè alle weke geschoefeld wier. En alle jaóre moes ik de connifere kome knippe zo gauw es ‘r vers gruin op kwaam. Ze haj nooit ginne tijd mar es ik ze vroeg om mee naór ’n tuincentrum te gaón, dan liet ze alles uit d’r haande valle. Dan zat ze eer in d’n auto es ik of oons vrouw.
Lekker rond struine deur ’t tuincentrum en wé mooi nieuw veurjaórs bloeme kope. Halverwege ’n bakske mee iets lekkers en wir deur. Bij de afdeling tuingereedschap bleef ze de leste keer lang rond struine. Ze ston te kijke bij ’n rek mee steekschuipe. Gin platte bats, want die hasse thuis al hange. Nee, nun echte Spear en Jackson, vur de kenners.
D’r kwaam nun verkoper vraóge of hij heur kon helpe. Ik zij ‘r rap ies naóst gaón staón. Dè gaón we nie doen moeder, knikte ik afkeurend. Gé kópt gin nij schup. Ze keek me lellijk aón en zitter ginne inne. Ze viet nog ies ’n schuup vaast en vuilde of ie goed in de haand laag. Ik bleef mar volhauwe desse gin nij schup kreeg. Waórop dieje verkoper vroeg. Waarom mag mevrouw gin nij schup kope. Nou, zeg ik. Heddegij gezien hoe oud desse ies. Gé denkt toch nie dettie nog mee de schup kan werreke. Es oma ’n nij schup kópt, dan zet ze men aón de gang.
Jan Sprangers