Wat was een gezellige drukte, afgelopen zaterdag tijdens de Garagesale in Waspik. Al vanaf 06.30 uur staken geïnteresseerden hun kop over de heg op zoek naar de unieke koopjes. Wij deden zelf mee en stalden al onze waar uit op de oprit. Zelf ging ik wijselijk niet op pad; dat kost immers altijd geld. Toch zag ik in de ogen van een aantal bezoekers de hoop, het enthousiasme en het geluk dat ik ken van toen ik zelf tegen unieke muzikale ‘schatten’ aan liep. Ja… verzamelen is een mooie hobby.

Naast groot muziekliefhebber ben ik ook verzamelaar van muziek van verschillende artiesten. Natuurlijk niet allemaal, maar er zijn een paar bands die ik hoog heb staan en waarvan ik liefst zoveel mogelijke uitgaven in bezit wil hebben. Waarom? Tja, dat is de vraag die elke verzamelaar zich zo nu en dan stelt. Ik denk dat het, zoals in mijn geval, echt begint te kriebelen als je merkt dat je in de loop der jaren veel spullen bij elkaar hebt verzameld en de liefhebberij omslaat in de wens alles compleet te krijgen. Nou weet ik net als iedere verzamelaar dat dat nooit gaat gebeuren, maar het blijft gaaf om de collectie steeds verder uit te breiden.

Mijn grootste collectie bestaat uit spullen van Doe Maar en haar bandleden. Begonnen als 7-jarig jochie in het begin van de jaren tachtig, mag ik stellen dat ik op dit moment, zo schat ik tenminste in, een van de grootste collecties in het land heb. Veel van dat ‘spul’ heb ik voor kleine prijsjes op de kop weten te tikken en, wat mijn voorkeur geniet, via ruilen in bezit gekregen. De laatste jaren kost de collectie me wat meer geld, omdat platenmaatschappij Telstar om de paar jaar weer besluit een heruitgave uit te brengen. Persoonlijk zit ik daar helemaal niet op te wachten, maar ik kan het tegelijkertijd niet over mijn hart verkrijgen om het niet aan te schaffen.

Ruby Carmichael

Ik kan me nog herinneren dat ik begin jaren negentig, Doe Maar was toen compleet uit beeld, op een platenbeurs in de voormalige Leest in Waalwijk tegen een bijzondere elpee aanliep. Op de kaft een ‘hippe-achtige’ Henny Vrienten met rook op de achtergrond. De veelzeggende titel van deze plaat? ‘Henny Vrienten Alias Henny Vrienten Alias Ruby Carmicheal Alias Paul Santos’. Ik kende heel die plaat niet, maar vanuit de ‘gulden-bak’ twijfelde ik geen moment. Op de fiets op weg naar huis droeg ik het linnen tasje met de plaat dicht tegen mij aan: ik wist dat ik iets bijzonders te pakken had.

Later bleek die uitgave overigens helemaal zo bijzonder niet, maar dat mag de pret niet drukken. Nog steeds als ik de plaat in mijn handen heb, krijg ik dat gelukmakende gevoel in mijn buik. Achteraf gezien veel meer bijzonder was een collectie van drie cassettes van Rowwen Hèze die ik begin 1994 via een kamergenoot op kamers nabij Groningen in bezit kreeg. Ik vertrok naar het hoge noorden en nam mijn muziek als grootste troost mee. Dus ook de CD ‘Boem’ van Rowwen Hèze. Het bracht me dagelijks wat dichter bij huis. Mijn voorliefde voor de band was in het studentenhuis al snel duidelijk en dus werd ik in contact gehad met een vriend van een van mijn huisgenoten. Die (zijn naam ben ik helaas kwijt) studeerde ook in Groningen en had veel muziek van Limburgse artiesten.

Hij zette voor mij de debuut-elpee van Rowwen Hèze op cassette: dat was gaaf want die nummers kende ik nog niet. Later vertelde hij me dat ik voor een flesje wijn drie cassettes van de band van hem kon overnemen. Ik kende die cassettes niet, maar besloot bij de supermarkt een flesje wijn te kopen en op zijn voorstel in te gaan. Mijn beste deal ooit, zo zou vele jaren later blijken. Juist die drie cassettes (‘America dat stiet’, ‘De toet’ en ‘Niks stront niks’) zijn namelijk al jarenlang de meest gezochte Rowwen Hèze items. Op interent worden ze voor 100 tot 150 euro per stuk verkocht…

Natuurlijk draai ik die cassettes nooit en is het bezit en vooral de herinnering eraan me meer waard dan wat ze op zouden kunnen brengen. Datzelfde geldt voor de debuutplaat van Tröckener Kecks: ‘Schliessbaum’. Jarenlang bezochten we met de vrienden elk concert van de Amsterdamse band in de buurt van onze woonplaats. Steevast kochten we na afloop merchandise in de stand waar bassist Theo dan met bezweet voorhoofd zijn laatste restje energie bij elkaar raapte om de fans te woord te staan en ze te voorzien van rode baretten, speldjes, pennen, aanstekers, shirts en natuurlijk platen. Man… wat heb ik daar veel gekocht…

Tommy

Maar mijn mooiste Kecks-item stond op me te wachten in de plantenbak bij Tommy in Tilburg. Die zaak, tussen het station en het centrum in, was voor ons als muziekliefhebbers het walhalla. Ik durf te zweren dat ik daar nooit met legen handen weg ben gegaan, maar altijd met een goed gevulde, gele tas. Enerzijds omdat de prijzen gewoon netjes waren, maar vooral omdat Tommy de niet doorsnee platen had staan. Zo ook dus ‘Schliessbaum’. Volgens mij stond de elpee zelfs nog tussen de Duitse platen; kijkend naar de bandnaam en de titel van de plaat kan ik me daar ook wel iets bij voorstellen trouwens. Het is verre van het beste werk dat de band ooit maakte. Sterker nog: het rammelt echt aan alle kanten met Rick de Leeuw op ‘punkgitaar’ in plaats van als zanger. Ik draai de plaat zelden, maar zal hem nooit van mijn leven verkopen, zelfs niet voor de 150 euro die er grif op geboden wordt…

Al schrijvend, heb ik zo het idee dat ik met dit onderwerp een complete rubriek kan vullen. Dat zal ik je besparen, maar er is nog een ‘schat’ met een bijzonder verhaal die ik in het licht wil zetten; gewoon omdat het er anders waarschijnlijk nooit van zal komen. Tijdens mijn middelbare school tijd in Dongen, bestond platenzaak Disco33 nog. De winkel lag in mijn beleving wat achteraf, maar als ik een tussenuur had, ging ik er vaak even heen. In die tijd vooral veel kijken en niets kopen, want ik had gewoonweg niet veel geld. Toch kocht ik daar, in bijzijn van een klasgenoot, de elpee ‘Wie zwijgt stemt toe’ van protestgroep Bots. Ik kende maar twee liedjes van de band (‘Zeven dagen lang’ en ‘Popmuzikant’), maar werd vooral getriggerd door de hoes: in braille! Een blik op het tekstvel in de plaat deed vermoeden dat het punkachtige nummers waren op de plaat. Ik kocht de elpee voor 2,50 gulden. Het leukste van alles? Mijn klasgenoot kende via via de zanger van Bots. Hij nam de plaat mee en al na een week kreeg ik hem terug met een krabbel van Hans Sanders, 15 maart 1993… O ja, leuke bijkomstigheid: de liedjes op de plaat zijn nog erg leuk ook, maar dat is in dit geval bijzaak…

De Garagesale in Waspik is net als de voormalige boekenbeurs een van de weinige manieren om nog echt betaalbare schatten tegen te komen. Items waarvan je hart sneller gaat kloppen en waarop je weer maanden kunt teren. Misschien volgend jaar toch ook zelf weer eens een rondje maken door Waspik…

Marcel Donks, muziekliefhebber uit Waspik