Er was een tijd dat je niet zomaar op elk moment van de dag een liedje kon ‘draaien’ waar je op dat moment zin in had. Nu heb je met Spotify en YouTube al het gereedschap in huis om zelf DJ te spelen, maar ‘in mijn tijd’ had je dat niet. Dus kocht ik singletjes en lp’s en later CD’s, veel CD’s. Illegaal downloaden deed ik niet; dat was voor mietjes. Maar ik maakte wel verzamel-CD’s, voor mezelf en soms voor vrienden. De 3-delige serie ‘Anyone can play guitar’ is het meest tastbare overblijfsel uit die tijd, eind jaren negentig.

Ze liggen voorlopig nog steeds bij mijn ouders op zolder, verdeeld over zo’n acht bananendozen: mijn collectie van naar schatting 1400 CD’s die ik kocht sinds de aanschaf van mijn Akai stereotoren met CD-speler (als opvolger van de onnavolgbare Nikjan). Dat moet in 1989 geweest zijn: ‘The Miracle’ van Queen was net uit en zou het eerste zilveren schijfje uit mijn collectie worden. Vooral als twintiger had ik er veel plezier in om bij zaken als Aad’s Platenzaak en Tommy in Tilburg CD’s te kopen. Nu, anno 2023 is dat een stuk minder geworden, simpelweg omdat er niet zoveel meer verschijnt wat ik leuk vind. Nou ja, op de platen van Doe Maar, Golden Earring en Rowwen Hèze na dan: die koop ik nog steeds ‘blind’ als ze verschijnen.

Terug naar eind jaren negentig. Ik had toen een programma op de pc waarmee je nummers van CD om kon zetten naar mp3. Dat was handig, want dan kon je dus makkelijk compilatie-CD’s maken voor feestjes en later voor in de auto met daarop de leukste nummers. Bijkomend voordeel: de originele CD’s konden netjes in de kast blijven.

Ruig

Ik besloot een serie te maken van CD’s met ‘ruige’ nummers. Maar dan niet de standaard Rock-albums en What’s Up die er al waren, maar een mengelmoes aan vette nummers van zowel nationaal als internationaal fabricaat. En dat varieerde dus van ‘Iedereen is gek’ van De Heideroosjes tot ‘Welcome to Paradise’ van Green Day. De titel van de serie was snel bedacht: ‘Anyone can play guitar’ I, II en III, naar het gelijknamige nummer van Radiohead (met briljant intro).

“And if the world does turn, and if London burns, I’ll be standing on the beach with my guitar. I want to be in a band when I get to heaven. Anyone can play guitar and they won’t be a nothing anymore.”

Het bleek geen opgave te zijn om drie CD’s te vullen met luchtgitaar liedjes. Sterker nog: ik had de serie zonder enig probleem uit kunnen breiden naar acht of negen. ‘But I didn’t’. De afgelopen jaren lagen de CD’s ergens in een bananendoos stof te happen. Tot voor kort. Ik hoorde op de radio ‘Open your eyes’ van Guano Apes en kreeg een enorme drang om de drie CD’s uit hun doos te bevrijden. ‘Open your eyes’ is de eerste track van de eerste CD’s en zet meteen de toon: rockmuziek zoals het ooit bedoeld is.

“Do you think that you are better, really better than the rest. You realized there’s a problem, I know that you can give your best. Have you ever had a dream? Or is life just a trip? A trip without chances, a chance to grow up quick. Open your eyes, open your mind, proud like a god, don’t pretend to be blind. Trapped in yourself, break out instead, beat that machine that works in your head.”

Let’s go

Zoals gezegd schieten de nummers op de CD’s van de ene naar de andere kant. Want waar ‘Creep’ van Radiohead wat relaxter is net als ‘Zombie’ van The Cranberries, schiet ‘Freak on a leash’ van Korn in de hogere ademhaling. Typisch zo’n plaat die ervoor zorgt dat je in de auto te hard gaat rijden. Erg gave clip trouwens èn… de inspiratie voor de zelfgemaakte hoes voor deel I van ‘Anyone can play guitar’. Voor de rest heb ik trouwens niets met Korn, maar dit nummer benadert de ultieme rockplaat, zeker in het midden van de plaat: “Let’s go!”

Maar tussen al het internationale geweld is er ook ruimte voor Nederlands product. Want alleen al het intro van ‘Souvenir’ van Tröckener Kecks rechtvaardigt een plekje op de CD, om over het verhaal in het nummer maar te zwijgen. En wat te denken van ‘Iedereen is gek’ van De Heideroosjes (“Arme Libelle-bel dit is waar zij voor leeft, kletsen met die Margriet-griet is alles wat ze heeft en iedereen is gek behalve jij”)? Maar ook ‘Temporary madness’ van Golden Earring: een parel.

“I just won’t listen to the sound of advise, pray for me darling all through the night. Temporary madness, emotional overload it only takes a dime to fall, that’s all.”

Een opsomming geven van de 54 nummers heeft geen zin. Maar om de zintuigen enigszins te prikkelen toch wat luistertips mijnerzijds. Gewoon omdat het van die vergeten nummers zijn die iedereen kent en waarvan je gewoon blij wordt. En, een mindere bijkomstigheid, waarvan je een ‘luchtgitaar-arm’ krijgt als je niet oppast. Zoek bijvoorbeeld ‘Sun hits the sky’ van Supergrass eens op, ‘Popular’ van Nada Surf, ‘Everything for free’ van K’s Choice, maar ook ‘Muscle Museum’ van Muse, ‘Buddy Holly’ van Weezer en ‘180 AM’ van Grandaddy. Een vergeten genre dat bij mij weer helemaal in het vizier is, met dank aan de Guano Apes. O ja, voor de geïnteresseerden: de CD’s zijn niet te koop, maar ik kan de tracklist op verzoek wel doormailen ;-) Rock on nondeju!

Marcel Donks, muziekliefhebber uit Waspik