Onlangs schreef ik over muziek die van toepassing is tijdens het langzaamaan loslaten van je kinderen. Een gevoel van weemoed trof me deze week toen de oudste dochter haar laatste dagen beleefde op de basisschool waar ze acht jaar lang dag in dag uit naar toe liep. Als dit verhaal in de krant verschijnt, heeft ze haar eindmusical achter de rug en springt ze symbolisch uit het raam de uitdagingen van de volgende fase in haar leven tegemoet.

“If I could save time in a bottle, the first thing that I’d like to do is to save every day ’til eternity passes away, just to spend them with you. If I could make days last forever, if words could make wishes come true. I’d save every day like a treasure, and then again, I would spend them with you. But there never seems to be enough time to do the things you want to do once you find them. I’ve looked around enough to know that you’re the one I want to go through time with.” (Time in a bottle - Jim Croce)

Natuurlijk sta je in groep 8 niet stil bij de grote veranderingen die aanstaande zijn; het is niet cool om het daar over te hebben. Je maakt gewoon zo snel mogelijk het schooljaar af en kijkt vooral uit naar de vakantie die er aan komt. Een laatste hand voor de juf, een laatste zwaai naar het schoolgebouw en door… Toch vraag ik me af wat er in dat puberbrein omgaat, want ik schat in dat er best wel wat gepiekerd wordt over hoe het straks allemaal gaat zijn op de middelbare school.

“Ik was klein en ons tuintje was de wereld, een zandbak met een schutting eromheen. Wat erachter was, dat mocht ik zelf verzinnen: een grote tuin vol bloemen en een zon die altijd scheen. En dat bleef zo, al ontdekte ik ook later dat er niets was dan wat onkruid en wat puin. Want de werkelijkheid had immers niets te maken met die zelfbedachte echte bloementuin. Van de wereld was die schutting wel het einde, van mijn eigen wereld was hij het begin. En daar bleef ik in geloven, tegen beter weten in.” (Tegen beter weten in - Rob de Nijs)

Weer en wind

De vriendinnengroep blijft gelukkig; als volleybalteam zullen ze elkaar straks wekelijks een paar keer treffen. Maar er komen waarschijnlijk ook nieuwe vriendinnen. En hoe zal het fietsen gaan? Hopelijk kan ze vaak met wat meiden richting Waalwijk, maar ze zal ook vaak alleen moeten door weer en wind. Gek hoe je daar nu, als ouder, mee bezig kunt zijn. Ik herinner me dat ik het in mijn middelbare schooltijd gewoon onderging. Natuurlijk was ik niet blij als het regende en ik als een verzopen kat aankwam in Dongen, maar een ramp was het niet. Ik weet nog hoe ik midden in de polder met wind en regen tegen altijd in mijn eentje hardop zong (geen mooier lijden dan zelfmedelijden):

“Cause I know what it means to walk along the lonely street of dreams. Here I go again on my own, going down the only road I’ve ever known. Like a drifter, I was born to walk alone and I’ve made up my mind, I ain’t wasting no more time, here I go again.” (Here I go again - Whitesnake)

Weemoedig

En wat die nieuwe vriendinnen betreft: mijn ervaring is dat je de ‘vrienden voor later’ eerder opdoet op de middelbare dan op de basisschool. Ach, misschien wil ik het plaatje allemaal al te veel voor haar invullen. We gaan het meemaken hoe onze oudste en daarmee wij als gezin een nieuwe fase in ons leven in gaan. Want ook wij gaan iets vertrouwds loslaten. Dat is zoals het hoort te gaan, maar het geeft soms toch een wat weemoedig gevoel.

“Spread your wings and fly away, fly away, far away. Spread your little wings and fly away, fly away, far away” (Spread your wings - Queen)

En dan wordt de middelste dochter opeens oudste leerling op de basisschool. Ook voor haar een bijzonder jaar met af en toe al fantasieën over waar zij op de middelbare terecht zal komen. Ik kijk er naar uit deze nieuwe afslag op het levenspad van mijn dochters mee te bewandelen. Daar zullen best wat hobbels in zitten, maar die zijn de sleutel tot zelfstandigheid. Aan de hand lopen zullen we niet vaak meer doen, maar als het nodig is dan is daar mijn helpende hand, het schouderklopje of de troostende arm om de schouder.

“Want wat ook een ander zegt, er is tijd genoeg voor jou voor mij voor iedereen. En als je wilt dan is elk ogenblik voor jou en alles wat je vragen zou, maar laat mij dan niet alleen.” (Tijd genoeg - Doe Maar)

Met het eindapplaus van de musical nog piepend in mijn oren, de trotse blik van dochterlief op mijn netvlies gebrand en mijn hart kloppend van enthousiasme weet ik dat we allemaal klaar zijn voor het volgende hoofdstuk. Een hoofdstuk waarin zich hopelijk een prachtige meid ontwikkeld die het leven aan kan, die zichzelf verrast en anderen blij maakt. En die hopelijk soms nog naar mijn hand grijpt als veilige basis…

“It’s amazing, with the blink of an eye, you finally see the light. It’s amazing, when the moment arrives that you know you’ll be alright, it’s amazing.” (Amazing - Aerosmith)

Marcel Donks, muziekliefhebber uit Waspik