‘Ja ja…’ Vaak wordt er gelachen als ik zeg dat ik vanaf 1 juli minder ben gaan werken. ‘Je doet nog genoeg!’ Dat klopt. Ik zit niet stil. Maar ik heb de lat wel minder hoog gelegd, en dichter bij huis. Afgelopen week zag ik meerdere politici dat ook doen in hun keuze of en hoe ze meedoen aan de komende verkiezingen. En kinderen spelen daar opvallend vaak een rol bij.
Ik ben geen afwezige vader. Ik werk bovendien veel thuis en vanuit huis. En toch merkte ik dat ik teveel weg was. Met de auto of in mijn hoofd. Ik merkte dat ik niet meer zo flexibel kon zijn als dat ik wilde zijn om er niet alleen fysiek te zijn, maar ook aandacht te hebben voor de zorg voor mijn dochter. En ook fysiek aanwezig zijn werd steeds meer een uitdaging: wat een puzzel elke week weer. Zeker als alles ineens anders loopt of er iets anders nodig was voor Hannah.
Dus schroefde ik mijn werkzaamheden in het land terug. Ik voelde dat ik even een pauzeknop moet indrukken in alles wat ik wil bereiken in mijn werk. Ook vader zijn is een roeping. Toch schreef ik me wel in voor een studie. Niet om ‘toch weer wat nieuws te gaan doen’ en toch niet te pauzeren. Een studie in mijn eigen tijd, waar het ook maar past in de week, hoort voor mij bij die pauze. Bezinning, pas op de plaats. Zonder stil te zitten. Want dat kan ik nu eenmaal niet.
Deze week hoorde ik Klaas Dijkhoff resoluut en zonder ook maar iets open te laten zeggen dat hij in ieder geval de komende 14 jaar niet beschikbaar is als leider van de VVD. Ik vermoed dat zijn kinderen over 14 jaar 18+ zijn. Hij zei namelijk bij Op1: ‘Het is heel persoonlijk. Ik heb een beeld van mijn leven hoe ik vader wil zijn, hoe ik mijn leven wil leiden en hoe ik ook ambities in mijn werk heb. Op al die vlakken moet ik heel veel ambities opofferen als ik alles inzet op de politiek.’ Volgens mij leunt ook hij nog steeds niet achterover, maar heeft hij wel de lat minder hoog voor zichzelf gelegd. Ik hoorde het een paar dagen later Jan Paternotte op zijn manier ook zeggen in zijn afweging om in ieder geval geen lijsttrekker te worden.
Focus is belangrijk in wat je allemaal doet. Je kunt niet alles. Ik ben er door schade en schande wijzer in geworden. Al is het niet verkeerd om een tijd lang duizend bloemen te laten bloeien en te kijken wat er vrucht draagt. Maar op een gegeven moment moet je focussen. En kinderen vragen dat van je. Ze laten je zien dat je de lat minder hoog mag leggen. Niet ‘moet leggen’. Er zijn genoeg mogelijkheden om de zorg voor je kind op andere manieren te organiseren, zodat je wel voor je torenhoge ambities op je werk kunt gaan. Maar je mág je lat minder hoog leggen. Gewoon is goed genoeg.
Het schept ook ruimte. Ruimte om er te zijn voor anderen, voor een vereniging, een kerk of een vriendengroep. Nee, we moeten niet de fout maken als samenleving en politiek, zoals veel politici nu ook zeggen, dat de jonge generatie het nu maar moet gaan doen. Dan leg je die lat veel te hoog voor hen. Maar als we allemaal de lat minder hoog leggen, aan jongvolwassenen hun jonge kinderen ook gúnnen; als we als ouders het onszelf ook gunnen om de grootste ambities even te pauzeren en de lat minder hoog te leggen: dan zul je zien dat we uiteindelijk veel meer met elkaar over houden. We zullen elkaar ook veel beter zien als we niet steeds gejaagd langs elkaar heen rennen. Zo kunnen we samen de uitdagingen van onze tijd veel beter aan. Je bent niet alleen. Als jij je lat minder hoog legt, dan hou je het niet alleen beter vol, maar kunnen we ook samen die lat hoog houden. Hoog genoeg.
Dominee Otto Grevink is predikant voor Sprang-Capelle, Kaatsheuvel en de Efteling, en Waspik vanuit De Brug, en pionier bij Zin op School in Waalwijk. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.