Twintig jaar geleden precies begon ik met een onderzoekstraject in Leiden. Na mijn studie wilde ik mij verder verdiepen in het ontstaan van geloofsgemeenschappen in nieuwbouwwijken. Vinex-wijken heetten die toen. Ik kan me herinneren dat ik in het onderzoekstraject nog de dominee van de Hervormde Gemeente Sprang sprak over de plannen voor Landgoed Driessen. Aan dat onderzoek begon ik in juni. Daarna ging ik eerst op vakantie. Dat was al zo gepland. Het leek me een goede start van mijn eerste echte baan…

Maar daarna volgde een lange zomer. Op de universiteit trof ik niemand meer. Wie werkte zat volgens een gezegde daar ‘bij strandpaal elf’. Maar ik zat braaf op mijn werkkamer. Ik vond het een eenzame, langzame, inspiratieloze tijd. Sindsdien ga ik altijd graag tijdens de schoolvakanties weg. Ook toen Hannah er nog niet was. Veel mensen zijn dan ook weg. Er blijft geen werk liggen. Er komen niet veel mails binnen. Ja, de vakanties zijn duurder en drukker, maar het heeft wel iets, net als vroeger toen je van school kwam op de laatste schooldag: nu hebben we allemaal zomervakantie!

Dat is natuurlijk niet zo. Het vakantieseizoen start al heel vroeg. En gaat nog heel lang door. Fijn als je daarvan houdt. Maar die zomervakantie blijft een piek van rust, waarin heel weinig gebeurt.

Zo weinig zelfs, dat ouderen massaal spreken van ‘zomereenzaamheid’. Die eenzaamheid noemden ze onlangs bij RTL Nieuws nog erger dan de eenzaamheid in de winter. ‘Iedereen doet leuke dingen, maar bij mij is het stil.’ Mocht je denken, dat klinkt slachtofferig, dan moet je je misschien realiseren dat we ons inderdaad in de zomer terugtrekken in ons eigen gezin of onze vriendengroep, dat we ‘lekker gaan genieten’, en de boel even de boel laten. Maar daar zit dus ook een boel eenzaamheid.

Vanuit die ervaring op de universiteit kan ik me er wel wat bij voorstellen, en ook vanuit de ervaring toen ik alleen was en zo blij was dat de school naast de pastorie weer geluid maakte na de zomervakantie: ‘Eindelijk, er klinkt weer leven!’

Nee, natuurlijk hoef je mensen die alleen thuis zijn niet mee te nemen op vakantie. En hun zomereenzaamheid hoeft je er niet van te weerhouden om wèl leuke dingen te doen. Als alleenstaanden ergens geen behoefte aan hebben dan is het wel zich het vijfde wiel aan de wagen te voelen. Maar je kunt die vrouw of man uit de straat toch uitnodigen bij je barbecue, of even aanbellen voor een kopje koffie? En op die hete dagen, waarop iemand niet naar buiten kan, is het maar wat fijn als er iemand even binnenkomt en vraagt: ‘Gaat het nog een beetje?’ Het hoeft niet lang, het hoeft niet vaak, maar als die zomereenzaamheid maar wat doorbroken wordt.

O ja, en een kaartje vanaf je vakantieadres, weet je nog? Neem eens een paar adressen mee. Wat fijn als mensen dan mogen merken dat er aan hen gedacht is. Misschien ook wel aan jou… Sterkte dan deze zomer! Houd moed!

Dominee Otto Grevink is predikant voor Sprang-Capelle, Kaatsheuvel en de Efteling, en Waspik vanuit De Brug, en pionier bij Zin op School in Waalwijk. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.