Zo’n vijfentwintig jaor heb ik meziek gemòkt meej Adte. Oonzen bend hiette Ad & de Kwatsers.

Dieje naom dekte de laoding nie hillemaol, want Ad was zélf de kwatsers. Mer daor zaat niemand meej. Zowel op rippetisies es meej optreejes kwaam Ad nooit praot tekòrt. ’t Was wel kletspraot, mer aaltijd orzjineêle kletspraot.

Zoo moese we ies ’ne keêr speule op ’ne feêstaovond van de psycholooge-opleiding van de Universiteit van Tilburg. Ad oopende d’n aovond meej: “Goeienaovond meedekwatsers.” En terwijl onze sooloogitarist z’n gitaor ston te stemmen, ríép Ad: “Ik maag ’m nie stoore, want dan wort-ie vals.”

In d’n Aauwe Toore in Bork hadden we ’nen aovond waorop onder aandere Jaantje Koopmaans optrad. ’t Was zo’n eevenement waorop ok geprobeerd wier om in ’t Guinness Book of Records te koome. ’n Aontal daomes was al ’n pòr daogen en naachte pannekoeke aon ’t bakken. Vanaf ’t poodium informeerde Ad of dè ze tòch wel Koopmaans-bakmeel gebrùkte.

Eên van de nummers die typisch waare vur Ad & de Kwatsers, was Goodnight Saigon van Billy Joell. Wie verzint ’r nou dè ge ’t geluid van ’nen hillikòpter perfect nao kan dóén dur ’ne plestieke zak oover de microfoon te trekken en dan meej ’ne punt hard heen en weer te slaon? Zooiets kon alleên mer van Adte aafkoome. ’t Mocht ok nie zo mer elke zak zijn. Hij was daor erg precíés in. ’t Plestik moes ’n zeekere hardheid hebbe. ’t Beste klonke de zakke van ’nen bepaolden bakker uit Wolluk. Tijdes ’n optreeje kondigde Ad ’t nummer aon meej es aachtergrondinformaosie: “Billy Joell zou nooit al die duure synthesyzers hebbe gekòcht es-tie hai geweete det ’t ok gòi meej ’ne zak van Speekenbrink.”

Man, man, wè daoruit kwaam – en nie alleên uit z’ne mond. Daor kan z’n vrouw Annelies van meejpraote. Ze moesen ies nòr ’n feêstje. ’t Rommelde al ’n pòr daoge in Ad z’nen buik. Mer jao, om daor nou ’n feêstje vur aaf te zegge? Duus ginge ze tòch mer. En jao hor, nao ’n ùùrke of wè was ’t raok: ’t líép zoo z’n onderbroek in. Ad gaauw nòr de wc, z’n onderbroek uitgedaon en z’n gat afgevèègd. Truug in de kaomer douwden-ie dieje pròp wit-meej-bruin stiekem bij Anneliese in de tas.

Toen ze laoter in d’n autoo truug nòr huis reeje, zeej Ad: “Heej, ge zet oew tas vergeete!” Waorop Annelies verbaosd reageerde: “Tas vergeete? Nee hor, ik hai venaovond himmel gin tas bij me.”

Ferdi Labordus (Baardwijks)