Mijn aawere bruur, oonze Mari, was op vekaansie in Frieslaand, kom-tie langs ’n huis meej ’n vurtùntje waor ’n moôi bankske in ston. Hij bleef ’r op stilstaon. Terwijl-ie ’t zoo ston te bewondere, kwaam d’n èègenaor nòr buite. ‘U vindt het wel ’n mooi bankje, is ’t niet, meneer?’ ‘Jao,’ zeej m’n bruur. ‘Heb ik zelf gemaakt,’ zeej dieje meens toen. ‘Dè zou ’k ok wel wille maoke, want dè ies ok mijn hobby!’ zeej mijn bruur.

Wè hebbe ze toen gedaon? Dieje meens hit ’n stuk karton vur d’n dag getoôverd en daor hebbe ze de vùrm op oovergetrokke. Meej die teêkening heej oonze Mari d’r thuis enkele gemòkt.

Hij waar ’ne keêr bij oons, toen zeej-tie teege mijn vrouw: ‘Gij zet binnekòrt jaorig. Zal ik vur jou ok zo’n bankske maoke? Dan leever ik ’t geschilderd en wel aaf en dan kande gij ’t beschildere.’ Mijn vrouw was heêl creatief en die deej ok hindeloope schildere.

’t Bankske belaandde nog uit mekaor bij oons onder ’t bed, want ze hai nog gin tijd. Daor hig ’t nog tweej jaor onder geleege. Eindelijk waar ’t dan zover en hi ze’t prachtig beschilderd.

’t Bankske waar vernuftig gemòkt: ge hoefde mer tweej schroeve lòs te draaie en dan laag ’t hillemaol uit mekaor, en dan ging ’t ’s winters wir onder ’t bed. In ’t vurjaor wier ’t ’r wir onder uit gepeuterd en meej de tweej schroeve wir in mekaore geschroefd. Dan ston ’t wir te pronken op oons terras. Daor hebbe heêl we meense op gezeete en ’t zaat nog lekker oôk.

Ondertuuse zen wij verhuisd en gelijkvloers gòn wônne op ’n appartement meej ’n groôt inbouwbalkon, en daor stòi ’t nou nog. ’t Hoef nie mir uit mekaor geschroefd te worre want ’t stò-t’r zoomer en winter hartstikke dreûg. En ’t zit nog net zo lekker.

Mer hoe kwaam dieje meens uit Friesland nou zelf aon dè ontwerp? Dè za’k oe ies vertelle. Hij was in ’t Rijksmuseum en daor zaag-ie op ’n schilderij van eên van oonze aauwe misters uit de middeleeuwe dè bankske staon. Daor hi-tie toen ’n footoo van gemòkt en zoo ies’t gekoome. ’t Kan best zijn dè Rembrandt zelf nog op zo’n bankske heej gezeete. En dè stò zo mer op mijn balkon. Sjongejonge, dan lulde nie mir, war!

Toon Steenbergen (Waalwijks)