Er was ooit een tijd dat we internationaal absoluut niet voor schut wilden staan. Maar nu sturen we hem gewoon naar het Eurovisie Songfestival in Zweden. We zijn alle schaamte voorbij en dat werd onderhand ook wel eens tijd. We kunnen wel blijven Sieneken en Douwe Boppen, maar we zullen toch echt een keer mee moeten in die totale gekte anders kunnen we het schudden voortaan.

Ik kan me voorstellen dat Anouk, Waylon en Ilse de Lange zich met terugwerkende kracht kapot schamen dat ze ooit hier aan meegedaan hebben. De glans van die mooie tweede plaats van The Common Linnets (2017) gaat er zo wel af natuurlijk. We verloren tóen trouwens al van een vrouw met een baard. Dat zal Conchita een wurst wezen overigens. Waar is de tijd gebleven van Willem Duyn en Demis Roussos. Dat waren mànnen met baarden.

In een dag tijd was het kleuterliedje van Joost Klein al dik 6 miljoen keer bekeken. Ik moest even denken aan ‘the day the music died’. Volgens de kranten zit er een diepere laag in het nummer van Klein, die we overigens geen van allen kunnen ontdekken. Als u werkelijk denkt dat er dubbele bodems en symbolische betekenissen inzitten, dan is dat vooral uw talent en niet het zijne. Ik mag toch hopen dat mijn kinderen me later niet gaan eren met een haknummer. Heb dan nog liever dat ze gewoon gehakt van me maken.

’Europa’ rijmt niet ’tot ik doodga’, daar begint het al mee. Het rijmt overigens helemaal nergens. Het is van die typische millennial wartaal en Genration-Z-gerijm van lik-me-vestje. In mijn oren klinkt het liedje van Joost Klein als een vorm van marteling. Maar de jongeren lopen er kennelijk mee weg. Geen idee waarom, maar als ze gelukkig zijn of denken een kans te maken, moeten we maar een keer zuchten en tijdelijk de andere kant opkijken. Het is in ieder geval verderfelijk genoeg om mee te doen aan het huidige Songfestival. Het zou zomaar het volkslied van Europa kunnen worden. Wat het nummer met muziek te maken heeft ontgaat mij volledig. Maar het zou zomaar kunnen winnen. Ik zie het zelfs ooit nog gebeuren dat het geluid van voorbijrazende vrachtwagens als beste liedje met een eerste plaats wordt beloond.

En natuurlijk word ik straks weer overgoten met reacties die allemaal neerkomen op sneertjes als: ‘Je kunt ook níet kijken!’ En dat dan 150 keer. Maar natuurlijk kijk ik! Het is fantastisch om te zien. Een schrijver moet zich ergens aan kunnen ergeren om inspiratie op te doen. En het Eurovisie Songfestival is mijn jaarlijkse inspiratiebron. Bovendien ben ik een chauvinist. Ik wil dat Nederland floreert. Want we moeten niet alleen meedoen in die gekte, maar ook winnen. Dan zijn we namelijk de gekte voorbij.