Op zondagmorgen om 5.35 uur begon het. Een uur later was ze er. Of hij. Dat weet je bij kuikens nog niet. Hèt eerste kuikentje doopten we Marcel. Zijn zusje (in alle voorlopigheid van de geslachtsbepaling) Lydia. Naar het duo dat deze week onze schoolvieringen komt vol zingen met de liedjes die onze 1000 leerlingen leerden. Want het is bijna Pasen.

Eénentwintig dagen geleden haalde ik broedeieren en legde ze in een broedmachine op mijn werkkamer, die nu kraamkamer is geworden. Ik wilde voor onze leerlingen gaan volgen hoe dat gaat en wat er allemaal bij komt kijken. De filmpjes en verhalen zijn de basis voor ons paasproject van volgend jaar. Nu hebben we er thuis al plezier van.

Ik was toevallig al wakker en ging op zondagmorgen kijken. En jawel, de geboorte was toch echt aanstaande. Of spreek je niet van een geboorte bij een kuiken? In ieder geval moest er wel iets doorbroken worden, die eierschaal. En dat was voor Marcel best wel een klus. Hij deed er als eersteling beduidend langer over dan de rest. Sommigen waren er ineens en kondigden zich niet lang van te voren aan. Eentje moest hen voorgaan, dat was duidelijk. Er zat duidelijk leven in het ei, ondanks dat er soms niets te zien was. Ik hoorde hem piepen, heel zacht. En ik wist: ik mag niet helpen. Een kuiken redt het niet als je helpt. Het moet er zelf doorheen komen.

Wat mooi was het eigenlijk dat dit in de vroege morgen gebeurde. De zon was aan het opkomen en hier kwam een kuiken uit het ei. Een beetje paasmorgen al. Nieuw leven, de nacht doorbroken. Het is niet voor niets dat Pasen toch iets met eieren heeft. Door die dorre doodse eierschaal moet het kuiken heen breken om op te kunnen staan. 21 dagen kijk je naar die eieren en gebeurt er ogenschijnlijk niets. Maar ondertussen ontstaat er nieuw leven. Dat is een heel proces. Zoals opstaan dat ook is.

Als ik dit jaar die rotswand zie openbreken van het graf waarin Jezus ligt; die steen die schijnbaar ineens weg is, dan denk ik aan die eierschaal die ineens leeg achterblijft, maar waarin je sporen vindt van nieuw leven. Er is iets gebeurd. De eierschaal is leeg, het graf is leeg, maar je ziet daarbinnen dat er iets gebeurd is.

Geen Pasen zonder Goede Vrijdag. Geen leven zonder lijden, zonder het doorbreken van wat dor en doods is, waarin je opgesloten kunt zitten. Jezus ging ons voor, ongelofelijk. En overal in de wereld staan sindsdien mensen op. Op hun eigen tempo, op hun eigen moment, je kunt het niet beïnvloeden of versnellen. Hoe graag je ook mensen een ander of nieuw leven zou gunnen. Maar wie de tijd krijgt, én het vertrouwen, kan het oude leven achter zich laten. Om niet meer gevangen te hoeven zitten en het oude te doorbreken, met hulp van diezelfde Jezus, die leeft.

De kuikens leren nu, nadat ze zijn opgedroogd, in de opfokkast eten en drinken en met elkaar zijn. Een nieuw leven, alles voor het eerst. Met Pasen is alles ook weer nieuw, een kans om weer een nieuw begin te maken. Met de uitnodiging om die kans te pakken, en op te staan.

Dominee Otto Grevink is predikant voor Sprang-Capelle, Kaatsheuvel en de Efteling, en Waspik vanuit De Brug, en pionier bij Zin op School in Waalwijk en bij De Plaats op Ameland. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.