Job heette de tandarts-assistent. ‘Je doet je naam eer aan’ zei ik nog tegen hem als een boer – inmiddels zonder – kiespijn. Man, wat had die behandeling zeer gedaan. En ik ben al veel gewend. De tandarts had een ontsteking eruit gedrukt, waar ik al twee weken ziek van ben. De tranen liepen over mijn wangen, door alle pijnstilling ook niet zo weerbaar meer. En Job bleef tegen me praten, en met me mee ademen. Goede gast.

”Ik weet niet of hij een bijbelse achtergrond heeft”, zei een andere assistente die me ophaalde na de behandeling. De Job uit de bijbel krijgt veel meer pijn te verduren en maakt uiteindelijk mee dat het goed komt. En Job de assistent leefde mee. Hij bleef vertrouwen houden, hoe erg het ook was.

Die andere assistente kwam me ophalen voor een foto. Gelukkig hoefde ik op de foto niet te lachen. Ze zag aan mijn ogen dat het zwaar geweest was. Mijn kaken zullen nog gespannen hebben gestaan van de pijn die maar langzaam wegtrok. ”Mag ik je een knuffel geven?”, zei ze spontaan. Ja hoor. Deze gezellige oudere vrouw, die zomaar al oma zou kunnen zijn, mocht me wel een knuffel geven. En eerlijk gezegd: een aanraking had ik gemist tijdens de behandeling.

Jaren geleden lag ik er ook. Andere tandarts, met zijn vrouw als assistente. De behandeling was vast minder pijnlijk, maar niet leuk. Ik herinner me hoe de assistente op een pijnlijk moment haar hand op mijn arm legde. En hoe goed me dat deed. Heel simpel: een hand op een arm. Die hand had ik weer willen voelen. De behandeling op zich was natuurlijk al heel fysiek, en ze praatten me er doorheen, maar die hand maakte indertijd zoveel verschil.

Het zal voor iedereen verschillend zijn wat je nodig hebt op zo’n moment. En natuurlijk hebben we vooral nodig dat de behandeling goed gebeurt. En we hebben veel kwaliteit in onze zorg, en ook in de geestelijke zorg helpen we veel mensen. Maar vaak merk ik ook daarin hoe belangrijk een aanraking kan zijn, als iemand dat wil. Bij een aanraking voel je echt iemand dichtbij. Die kun je wel horen en die kan met je bezig zijn, maar als je iemand voelt dan word je vanzelf rustig. Omdat je een mens voelt die mens is met jou. En mens zijn is soms niet leuk, en uitermate pijnlijk.

We leven in een erg technische samenleving. We hebben veel goed geregeld. Maar een aanvraag, een protocol, een behandeling of wat dan ook is niet genoeg. We zijn mensen. En we hebben het nodig behandeld te worden als mensen. Met emoties, met pijn, met wanhoop, met gemis.

Een aanraking kan zeggen: wat er ook gebeurt, het komt goed. Het wijst verder dan alleen dat moment. Zoals ook de bijbelse Job wist. Het komt goed.

Dominee Otto Grevink is predikant voor Sprang-Capelle, Kaatsheuvel en de Efteling, en Waspik vanuit De Brug, en pionier bij Zin op School in Waalwijk en bij De Plaats op Ameland. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.