Meense ùt ’t Twidde Stròtje kennen ’t woord ‘klet’ vur ‘fiets’. Ik dèènk dè dè komt van ’t Fraanse woord ‘bicyclette’, van de soldaote die aachtergebleeve waare, begin achttienhonderd, op de vrijplòts waor nou ongeveer de Zaandschel ies.

In ieders geval: ik heb in m’n lèève me wè afgetrapt op m’n klet. Jaorelang op ’t fietske nòr ’t werk om lozzies en sieraoi te verkoôpe in Tilburg. Toen ik wir ies te veul gezoope hai en m’ne kaoter ha weggespuuld meej ’t Lourdeswòtter dè taante Corrie ha meejgebròcht, zeej m’n vrouw: “Zodde’r nie iets òn gòn dóén?”

Duus efkes laoter op de fiets nòr Zèùd-Frankrèèk om oons Maria vergiffenis te vraoge vur m’n stomme streeke, en ok om wè karskes òn te steeke vur de rest van oonze permetaosie – en meejpesaant ’n nieuw fleske wòtter meej te brenge es aonvulling.

M’n zwaoger – die tot op dè moment alleênig op z’nen driewieler ha gereeje – zo meejgaon. We han afgesprooke: hij de baand plakken en ik ’t Fraans klappe. ’t Líép al fout toen ze’m vróége: “Êtes-vous ensemble?” en hij òn mèèn vróég: “In welk bendje speule we èègelijk?”

Mer om ’n lang verhaol kòrt te maoke: ’t waar ’nen heêlen afstaand, zeeker es ’t omhoôg gonk, en daor laage om de haoverklap van die groôte pùsten in dè Fransoozelaand. Meej al dieje zooi aachterop trapte oew èège ùt de naod, en van al dè zweête kreeg m’n zwaoger gespronge lippe.

È ge saome op pad zèèt, dan motte alles vur mekaore dóén, duus we kwaame in ’n klèèn dùrpke en ik zaag ’ne gaoperd òn de muur hange, duus ik nòr binne. Of dè we al binnen ’t maogisch veld van Maria waare, ik weet ’t nie, mer alle woorde schoote me te binne, en in ’n klèèn dôske hai ik de zalf die we noôdig han. “Gòd,” zeej m’n zwaoger, en hij hai ’t teege mèèn. “Wè zoi ik gedallast zèèn es ik jou nie ha, want ik hè’t ’r op gesmèèrd en ik hei ’r gin laast mir van!” Ik antwoordde: “Nou, jonge, mèèn Fraans ies ok nie alles! Ik wies alleên wè aambeiezalf was.”

Wè-t’r toen ùt z’ne mond kwaam, daor luuse de hond gin broôd van. ’t Waar mer góéd dè we ’s aanterendaogs in Lourdes ònkwaamen en dè we Maria om vergiffenis vur oonze zonde kosse vraoge, want dòr waaren ’r tèèdes oonze rèès wel eênigte bij gekoome: ’t kaarsegeld dè we meejgekreege han, han we in Brussel al opgezoope – om van de rest nog mer te zwèège.

Oons Lief Vrouwke ies barmhartig vur zondaars, en dè waar oons geluk...

Tekst: Frans Oosterwaal (Kaatsheuvels)