Green Day: raggen op de gitaar zoals raggen ooit bedoeld is. Oké, de jonge koppies van voorheen zijn er niet meer, maar de energie spat nog steeds van het podium. Nee, ik heb het niet over onze vriendenclub De Kleffe Ridders, maar over Green Day. Vanavond zijn we er bij in Gelredome als de band naast nieuw werk van ‘Saviors’ de albums ‘Dookie’ en ‘American Idiot’ integraal speelt. En laat dat nou toevallig mijn twee favoriete albums zijn…

De overeenkomst tussen WC Experience, Rowwen Hèze en Green Day? De drie bands hielpen me allemaal door mijn moeizame studententijd in Groningen. Op mijn kamertje draaide ik de CD’s van de bands grijs als enige houvast in het verre noorden. Niet gek dat ik de muziek nog steeds erg kan waarderen.

WC Experience en vooral Rowwen Hèze zag ik al vaak live spelen. Bij Green Day ligt dat anders. Het kwam er nooit van om er naartoe te gaan, vooral omdat de band vaak festivals aan doet; een festivalganger ben ik niet. Maar toen vriend Sjef vorig jaar november met de vraag kwam wie er mee wilde naar Green Day in Gelredome, hoef ik niet lang na te denken. Met z’n vieren staan we vanavond in de Golden Cirkel en gaan we ons hoofdschuddend en luchtgitaar spelend in het zweet werken.

Strijdlied

Ik kijk erg uit naar de nummers van het album Dookie. De veertien songs zullen er waarschijnlijk in sneltreinvaart doorheen worden gejaagd, want bijna allemaal zijn ze korter dan drie minuten. Basket Case is het nummer waarmee de Amerikaanse band eind 1994 doorbrak. Voor ons als Kleffe Ridders tevens een soort van strijdlied. Raggen op de gitaar zoals raggen ooit bedoeld is.

'Do you have the time to listen to me whine about nothing and everything all at once? I am one of those melodramatic fools, neurotic to the bone no doubt about it. Sometimes I give myself the creeps, sometimes my mind plays tricks on me. It all keeps adding up I think I'm cracking up. Am I just paranoid or am I just stoned?' (Basket Case)

Billie Joe Armstrong is de punkgod ‘himself’. Begenadigd gitaarspeler en een super zuivere stem die heerlijk weg luistert. Maar ook de andere bandleden zijn fenomenaal. Wat Mike Dirnt op zijn basgitaar uitspookt is onvoorstelbaar en drummer Tré Cool mag zich mijns inziens een van de beste drummers op deze aardbol noemen. Een nummer waar dit driespan mooi samenkomt is het van ‘Dookie’ afkomstige ‘Welcome to paradise’.

'Dear mother can you hear me whining? It's been three whole weeks since that I've left your home. This sudden fear has left me tremblin’, 'cause now it seems that I am out there on my own and I'm feeling so alone. Pay attention to the cracked streets and the broken homes. Some call it slums, some call it nice. I want to take you through a wasteland I like to call my home: welcome to paradise.' (Welcome to paradise)

All time favorite

Dertig jaar geleden dus dat ‘Dookie’ gelanceerd werd en het succesverhaal voor Green Day begon. De band bleek al snel een blijvertje en vestigde zich definitief in de popscene toen tien jaar later het controversiële album ‘American Idiot’ uitkwam. Als je die CD nu luistert dan lijkt het wel een ‘best of’ met nummers als ‘American Idiot’, ‘Holiday’, ‘Boulevard of broken dreams’ en het geweldige ‘Wake me up when September ends’. Het concert vanavond zal compleet zijn als mijn ‘all time favorite’ van de band langskomt: Holiday. Een prachtig protest tegen oorlog, de rol van Amerika in Irak en de houding van de Amerikaanse burgers ten opzichte van alle anonieme slachtoffers die in die oorlog zijn gevallen. En daarmee een dikke middelvinger naar de toenmalige president.

'Hear the sound of the falling rain. Coming down like an Armageddon flame, the shame, the ones who died without a name.'

Ik trek zo mijn Green Day shirt uit de kast en vier samen met mijn maten het respectievelijk 30-jarig en 20-jarig bestaan van ‘Dookie’ en ‘American Idiot’. We vieren dat goede muziek nog steeds bestaat en generaties door blijft bestaan. Maar we vieren vooral dat we zelf de tand des tijds doorstaan en als een stel mafkezen al hoofdschuddend, airguitar spelend en in de lucht drummend aan het meeschreeuwen zijn met muziek uit onze jeugd. De eeuwige jeugd waarin we ons zo af en toe nog steeds wanen…

Marcel Donks, muziekliefhebber uit Waspik