Sinds 27 juni hoort mevrouw van Herwijnen tot de ruim 2550 Nederlanders van 100 jaar en ouder. Ongeveer 75-80 procent van die Nederlanders is vrouw. Wat is het juiste recept om 100 jaar te worden? Volgens Leny is het hoofdbestanddeel een heel goede gezondheid van jongs af aan. Vervolgens voegt ze toe het geluk, dat er veel lieve mensen op haar levenspad zijn gekomen. Om af te ronden met het ingrediënt: “Het gaat erom hoe je met elkaar omgaat, en niet van ikke ikke ikke!”

Door Irma van Veldhoven-Brok

Feest

Blij was Leny, dat haar verjaardagsfeest die donderdag de 27e juni, gevierd kon worden in het gebouw van 'De Flambouw', waar ze een groot deel van haar leven samenkwam met Hervormd Baardwijk. Met haar man Tiny en de kinderen heeft ze vroeger heel wat op en neer gewandeld van hun huis aan het Laageinde 67 naar De Nederlands Hervormde Kerk.

Nu in 2024: Feest! Haar twee kinderen, vier kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen waren allen aanwezig, samen met de partners, die Leny allemaal even lief heeft. Ze hebben een goed contact. Met zo’n 100 genodigden, verspreid over de (na)middag, was het in de setting van een receptie een fantastische dag! Op vrijdag de 28e juni was Leny erg verheugd over het bezoek van wethouder Klerx: “Het was erg gezellig!”. Het is ook niet niks om 100 jaar te worden, in die tijd van leven is dan ook heel wat gebeurd.

Geboren in Rotterdam, op 27 juni 1924, was Leny (Lijntje) in haar jonge meisjesjaren, toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Ze had tot dan toe een fijne, rustige jeugd gehad, in een Nederlands Hervormd gezin, met haar vader, moeder, 4 oudere broers en 2 jongere zusjes. Leny doorliep de Lagere School en de 'Industrieschool' in Rotterdam en ging aan het werk in een huishouding. De bombardementen in haar geboortestad staan Leny nog helder voor de geest. Ze kwamen haar en haar vriendinnen vragen om mensen te helpen evacueren. Haar ouderlijk huis stond net buiten het getroffen gebied.

Sprang-Capelle

Het gezin De Jong verhuisde naar Sprang-Capelle. In de jaren die volgden, hebben ze, mede omdat haar broers in het verzet zaten, angstige tijden ervaren. Meerdere keren hebben ze moeten vluchten en onderduiken. Door het verraad van NSB-ers waren de Duitsers naar gezinsleden op zoek en waren ze geen van allen veilig.

Later beleefde Leny in het gezin van de huisarts 6 mooie jaren, als gezinshulp/au pair. “Daar heb ik het toch zo fijn gehad!”, vertelt ze in haar gezellige woning, al sinds lange tijd in de wijk Bloemenoord in Waalwijk. “Als ik naar de kerk ging, kwam ik altijd langs hun huis. Zelfs de hond had me meteen in de gaten -al sloop ik door het gras- en liep dan helemaal tot de kerkdeur met me mee. Ik was ook dol op de kinderen!” Nog lang hebben ze contact gehouden.

Gelukkig huwelijk

De verliefdheid was niet meteen wederzijds tussen Leny de Jong en Tiny van Herwijnen uit Baardwijk. Maar hij bleef aanhouden en wilde met haar trouwen. Ze vond hem aardig, een sympathieke man. Dat vonden anderen ook en zo kwam het, dat Leny zichzelf liet overtuigen en in het huwelijk trad. “Dat was de beste beslissing van mijn leven, want wij hebben het samen zo goed gehad!” glimt ze. Ze kregen twee kinderen, zoon Mart en dochter Ine. Vier kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen volgden. Leny is trots op allemaal: “Ze doen het zo goed in het leven!” Dankbaar is ze dat het goed met ze gaat.

Zorgzaam en geïnteresseerd

Leny is een zorgzame moeder en oma, bevestigen Mart en Ine tijdens het gesprek. In het gezin vroeger zorgde ze voor alles. Pa Tiny was modelleur voor een schoenfabriek in Kaatsheuvel, werkte lange dagen en was ook vaak op reis. Dat was niet altijd fijn, maar ja, er moest brood op de plank komen voor het gezin. Leny doet er gelaten over. Zo was dat toen. Haar zorgzaamheid gaat ook de (achter)kleinkinderen aan. Ze vindt het altijd weer fijn te weten dat ze veilig thuis zijn na een reis. Soms is ze wat overbezorgd om allemaal, geeft ze toe: “In mijn hoofd is er al heel wat ergs gebeurd als er eens iemand nogal laat is.”

Leny in haar woning in Waalwijk.

Hobby’s en bezigheden

In een zangkoor in Baardwijk heeft Leny veel plezier beleefd. Ze was ook leidster van een kindergroepje en ze ondernam activiteiten voor de kerk. Er waren ook praatgroepjes. Leny is nog helder van geest. Ze herinnert zich alles nog goed en kan het goed vertellen. Wel heeft ze de laatste tijd wat problemen met het gehoor en is moeilijk ter been. Zelf naar de winkels, dat gaat niet meer. “Maar als ik zuurstof wil, dan loop ik mijn tuin in met de rollator, dan geniet ik!” In haar woonkamer hangen schilderijen van bloemen, van haar man en er staan vele prachtige bossen in alle kleuren. Deels vanwege haar verjaardag natuurlijk, maar ze zorgt altijd voor bloemen in huis, vertelt ze. Ze laat ze thuisbezorgen. “En de groenteman perst dan zelfs een sinaasappeltje voor me! Dat is fijn, want met de jaren komt er meer eenzaamheid in je leven.”

Niet altijd makkelijk

Kort geleden is haar schoonzus en ook Willie, haar zusje, overleden. Dat was heel plotseling en een groot verlies. Het raakt haar nog enorm. Samen bespraken Willie en Leny van alles, beiden geïnteresseerd in politiek. Dat kan nu niet meer.

Het ziekbed en het overlijden van haar man Tiny (87 jaar) in 2004 heeft haar en het gezin ook veel verdriet gedaan. Evenals het verlies van haar ouders, broers en zussen. “Het is moeilijk om helemaal alleen, als laatste van je generatie, over te blijven.” Ze wijst naar een vol glazen bonbonschaaltje van 100 jaar oud, van Willie: “Neem nog iets lekkers!”

Leny reed auto tot haar 91e jaar. Ze begrijpt nog altijd niet waarom het rijbewijs toen is 'afgenomen', want tijdens de rijtest waren er geen noemenswaardige problemen. “Maar ja, als er van hogerhand wordt beslist….”, besluit ze. “Maar toch heb ik er toen lang over gedaan om dat te accepteren. Ik leverde veel van mijn zelfstandigheid in, begrijp je?”

Gezondheid

Dankbaar is Leny, voor haar relatief goede gezondheid. “Ik heb niet altijd zoveel eetlust meer, maar ja, een stukje kruidkoek of een bonbon is natuurlijk veel lekkerder dan een boterham!”, grapt ze. Haar zelfstandigheid is haar dierbaar. De buren rondom springen bij en ze is ook díe lieve mensen dankbaar. Net als de thuiszorg van Thebe, haar Zorgmaatje aan Huis, de vrijwilligers van De Zonnebloem en de huishoudelijke hulp, want alles zelf bijhouden, dat gaat niet meer. Ze heeft nog altijd veel steun aan haar rotsvaste geloof. De kinderen zijn er voor haar als dat nodig is, bij lief en leed. “Ik ben dankbaar dat er zoveel lieve mensen op mijn levenspad zijn gekomen. En het gaat erom hoe je met elkaar omgaat. En niet ikke ikke ikke!”