Ik zweer bij mijn platen en mijn CD’s; daar kan geen Spotify of YouTube tegenop. Voor in de auto heb ik wel Spotify; zeker ook voor de kinderen handig en leuk om te ‘diedjeeje’. Zelf zal ik nooit groot fan worden van de streamingdienst. Er zijn gewoonweg te veel pareltjes uit de geschiedenis van de popmuziek niet te vinden op Spotify. Maar toch is Spotify de aanleiding voor het muzikale verhaal van deze week.
Want uit het niets kwam daar op de autoradio via Spotify het nummer ‘Civil war’ van Guns n’ Roses. So… die had ik een paar jaar niet meer gehoord. Toch zong ik het nummer na al die jaren foutloos mee in een poging de schelle, huilerige stem van Axl Rose te imiteren. Ja, inderdaad: ik zat alleen in de auto ;-)
Schurende stem en te strakke broeken
Bij ons in de vriendengroep staat Axl Rose bekend als ‘het zingende scheerapparaat’. Niet zelden stonden we in plaats van airguitar spelend onszelf met een denkbeeldig scheerapparaat te bewerken tijdens concerten waarop een nummer van Guns n’ Roses langskwam. Een nummer als Sweet Child o’ mine scheert tijdens de TOP100 in Made heerlijk weg, zo weet ik inmiddels uit ervaring.
Begin jaren negentig vond iedereen Guns n’ Roses gaaf. Later had iedereen er een mening over en was het ‘not done’ om te zeggen dat je de muziek van Axl Rose en consorten vet vond. Raar eigenlijk, want op een paar ‘draken’ na, staan de nummers na al die jaren nog steeds als een huis. Ik denk dat het komt omdat er teveel haantjes in de band zaten: dat is vragen om problemen. Het schijnt trouwens dat met name Axl Rose in de die jaren sowieso ‘kansloos’ was in de omgang. Ik was er niet bij, dus ik kan er niets zinnigs over zeggen. Wel weet ik dat ik als 17-jarige jongen onder de indruk was van het Amerikaanse rockgeweld met de scheurende gitaren, steeds terugkerende drumpartij (ta-ta-tatata-ta) en schurende stem van Axl Rose, altijd in te strakke broeken gehuld.
Aanklacht tegen oorlog
Terug naar ‘Civil war’. Ik herinner me dat ik dacht dat de radio-DJ zat te kullen toen ik het nummer voor het eerst hoorde.
'What we've got here is... failure to communicate. Some men you just can't reach. So you get what we had here last week, which is the way he wants it... well, he gets it. I don't like it any more than you men.'
Het bleek al snel bij het intro van ‘Civil war’ te horen wat linea recta een aanklacht is tegen oorlog. Met verwijzingen naar Martin Luther King en Kennedy geeft het nummer een tijdsbeeld.
'Look at your young men fighting, look at your women crying, look at your young men dying the way they've always done before. Look at the hate we're breeding, look at the fear we're feeding, look at the lives we're leading the way we've always done before. My hands are tied. The billions shift from side to side and the wars go on with brainwashed pride for the love of God and our human rights. And all these things are swept aside by bloody hands, time can't deny and are washed away by your genocide and history hides the lies of our civil wars.'
Wat ik zo gaaf vind aan dit nummer is dat Rose met zijn stem de toon zet. Waar het aanvankelijk ingetogen is (het zou met een andere tekst zelfs een romantisch nummer kunnen zijn) wordt de rust abrupt doorbroken als hij snerpend de pre chorus in gaat met 'My hands are tied…' Rose is ‘kwaod’ en steekt dat niet onder stoelen of banken.
'I don't need your civil war: it feeds the rich, while it buries the poor. You're power-hungry, sellin' soldiers in a human grocery store, ain't that fresh? I don't need your civil war, ooh, no, no, no, no, no, no.'
Een van de succesvolste albums van de band: Use your Illusion I, deel een van het tweeluik.
Don't cry
In het verlengde hiervan en zeker ook het ‘herontdekken’ waard, is ‘Don’t cry’. De band bracht het nummer twee keer uit op de succesvolle albums Use your Illusion I en II. De tweede alternatieve versie kan me minder bekoren; daar klopt de tekst op een of andere manier niet met de muziek. Vind ik dan hè. Maar ‘Don’t cry’ op Use your Illusion I is echt vet. Eigenlijk een zelfde verhaal: mooi, ingetogen gezongen, rustig gespeeld maar bij tijd en wijle gas erop: een rockballad zoals de muzikale God die ooit bedoeld heeft.
'If we could see tomorrow, what are your plans? No one can live in sorrow, ask all your friends. Times that you took in stride they're back in demand, I was the one who's washing blood off your hands. Don't you cry tonight, I still love you, baby. Don't you cry tonight. Don't you cry tonight, there's a heaven above you, baby and don't you cry tonight.'
Ik ‘zit’ weer even in het Guns n’ Roses repertoire. Vandaag kwam, alsof het zo moest zijn, ‘Patience’ voorbij op de radio. Ook al zo’n lekkere ballad. Maar ik gedij ook prima bij de echte rocknummers van de band. ‘Paradise city’, ‘Sweet child o’ mine’, ‘Live and let die’ en vooral ook ‘You could be mine’: heerlijk! Van de bandleden op zich zal ik nooit fan worden, maar wat een vette band is Guns n’ Roses toch eigenlijk. Dus als goed recept voor iedereen: incidenteel een periode Guns n’ Roses door de aderen laten stromen. Maar niet te lang achter elkaar, want dan lopen de stembanden blijvende schade op. Rock on!
Marcel Donks, muziekliefhebber uit Waspik