Door een fout bij de aanlevering is vorige week de auteursnaam weggevallen. De bijdrage ‘Wè ze teegeworrig ammel wel nie kenne’ was geschreven door Toon Steenbergen uit Waalwijk. Deze week is de beurt aan Ferdi Labordus.

Ons vaoder was prottestaant. Ons moeder was kattheliek. Es kijnd hadde gin ideej van ’t verschil.

Irst dòcht ik det ’t oover voetballe ging. Ons vaoder vertelde ooit dè-tie es opgroeiend kijnd nie nòr ’t voetballe mocht gòn kijke want dè was op zondag. Katthelieke ginge dan wél kijke. Hullie mòkten ’t blijkbaor niks uit op welken dag dè-t’r gevoetbald wier.

Laoter dòcht ik det ’t oover ’n aandere spòrt ging: gewichtheffe. Ik heûrde van ’ne tv-ripperateur dè-tie bij die ‘zwaore’ in Sprang aaltijd nòr de zolder moes es-t’r ’ne tv kepot was. Ik dòcht dè-tie bedoelde: bij steevige meense die zwaor konne draoge. Die irste tillevisies, groôte vìèrkaante kaaste, waare naomelijk nie te tille. Bij katthelieke ston-tie dan ok gewôn in de huiskaomer.

Toen ik aauwer wier, kwaam ik d’r aachter dè ’t geleûf meêr ’n denkspòrt was – teminste bij de prottestaante. Die dòchte nao oover d’n Bijbel. Die prebeerde ze te snappe. Ze stelde zelf ’nen doomineej aon om meej te denke. En es ze ’t onder mekaore oover bepaolde artikele nie eêns waare, dan richtte ze gewôn ’n aandere stroôming op. Calvinistisch, luthers, hervùrmd, geriffermeerd...

De katthelieke daorenteege hoefde nie oover ’t geleûf nao te denke. Dè deeje de paus, bisschoppe, deekes, pestoôrs en kappelaons wel vur ze. ’t Volk zaat de mies efkes uit en dook dan rèècht ’t kefeej in. Let mer op: bij ’n katthelieke kerk was-t’r aaltijd ’n kefeej in de bùùrt. Es we vroeger meej de All Stars erges in ’n dùrp of klèèn stadje in ’t zuie moese speule, dan keeke we in de verte waor de kerktoore boove de huize uitstaak. Daor reeje we dan op aaf. Neege van de tíén keêr was daor ’t zòltje waor we moese zijn.

Duus terwijl de prottestaante bleeve naodenke, vonne de katthelieken ’t ammel wel gescheete. Terwijl ik dit schrijf, krijg ik ineêns ’n ingeeving. Dè ies ’t verschil: de scheete! Toen ons vaoder vur ’t irst bij ons moeder thuiskwaam, wies-tie nie wè-tie meejmòkte. Z’n aonstaonde schônvaoder, dirigent van ’t katthelieke Antooniuskoôr, líép dur d’n huis te zinge én te schijte. Op de maot van z’n voetstappe líét-ie d’n eêne scheet nao d’n aandere.

Om meej ons moeder te maage trouwe moes ons vaoder kattheliek worre. ’t Leêre van de kattechiesmus von-tie niks, mer ’t schijtrecht hi-tie dankbaor oovergenoome. Duus ik wit ook nie beeter, tot groôt ongenoege van mijn prottestaants opgegroeide echtgenoôte. Op de wc en buite maag ik ’n windje laote, mer verder ies ’t t’n strengste verbooie.

Lest laag ik al in bed en mijn vrouw was nog aon ’t doesje – dòcht ik. Duus laag ik vroolijk in ’t donker ’ne sirrenaode te tettere. Ik wit nie wè we gegeete hadde, mer d’r kwaam me tòch ‘ne lucht onder de laokes vandaon – man, man. Duus ik wappere, wappere, wappere meej ’t dekbed zodè-t’r in ieder geval niks mir van oover was es mijn vrouw in zou stappe. Mer wè ik nie wies, was dè ze al op de slòpkaomer ston. En ofdè ge nou erges in geleûft of nie, wondere bestòn aaltijd nog: terwijl ze aachter me ston, kreeg ik de wind van vurre.

Ferdi Labordus (Baardwijks)