Als ik in de platenkast van mijn vader keek, dan zag ik Leonard Cohen, Dimitri van Toren, The Kinks, Boudewijn de Groot, The Beatles, Ennio Morricone, Jacques Brel. En ik begreep die platen. Ik zou ze zelf ook luisteren, zelfs nú nog, en ik heb het altijd als een muzikale basis ervaren. Maar wat die plaat van Nana Mouskouri er nou tussen deed heb ik nooit begrepen. Vroeger was toch alles beter?

Nana Mouskouri, een bijna vergeten figuur uit de 20e-eeuwse populaire cultuur, met een bril waar je tegenwoordig gratis een snorkel bij krijgt. Met dat sluike haar dat aan het uiteinde omhoog stond gekruld als een soort dakgoot. En dan die pukkel op haar wang, waar haar man altijd de autosleutels aanhing als ie thuis kwam.

Demis Rousous was de mannelijke tegenhanger van Mouskouri. Hij was een beetje de zingende Ron Jeremy maar dan zonder blote vrouwen eromheen. Rousous zag er altijd heel gewaagd uit. Zijn borsthaar liep subtiel over in zijn wenkbrauwen. Je zag alleen maar haar. Je keek eigenlijk naar een Neanderthaler. Playbacken was een makkie voor hem want je zag zijn mond niet. Demis kon nog zo heerlijk de Griek uithangen met zijn sirtaki. En hij was de eerste Griek die betaalde met een girosbetaalkaart.

Maar wat een mooie tijd was dat toch eigenlijk. Spanje was nog ver weg, Griekenland exotisch en Hans van Willigenburg was nog op tv. De wereld zat vol met halve Duitsers als Demis Roussos, Roger Whittaker, Kamahl, Vicky Leandros, Rudi Carrell en Prins Bernard. Mijn vrijgezelle ome Theo was zelfs verliefd op Vicky Leandros. De langspeelplaat Après Toi stond op zijn nachtkastje, achter zijn wekker. Wanneer zijn wekker afging bewoog Vicky. Seksboekjes bestonden nog niet. Bij mijn ome Theo had het begrip ‘langspeel-plaat’ een hele andere betekenis. Vicky was eigenlijk mijn ooms xHamster. Laat ik het zo zeggen: het was niet alleen Die Bouzouki die Klang Durch Die Sommernacht. Vicky was mateloos populair. Hoeveel meisjes zijn er wel niet naar haar genoemd. En honden.

Het waren de dagen dat Europese muziek nog populair was, Duitse schlagers en Franse chansons in overvloed op de radio, met wat Italianen en Grieken ertussen, en natuurlijk ABBA. En toen kwam AC/DC. Ook mooi. Jammer genoeg had mijn vader daar geen platen van.

Ik ben me in Nana gaan verdiepen. En ja, niets mis mee, een mooie stem, was nog best leuk om naar te kijken en een slimme meid. Ze maakte meer dan 200 platen in allerlei talen en zat ook nog een tijd in het EU parlement. Met meer dan 360 miljoen verkochte platen, is zij de best verkochte zangeres allertijden. Succesvoller dan bijvoorbeeld The Rolling Stones en gelijkwaardig aan The Beatles.

Muziek, van populair tot klassiek, gemaakt met echte instrumenten en ze werd beroemd door haar stem en niet door haar relaties of plastisch chirurg. Ik ruil elke rapper en omhooggevallen topper zo voor haar in. Nana Mouskouri, volgende week wordt ze 90 jaar. Van mij mag ze 100 worden.