Ik kon nie mir op of neêr van m’ne rug. Duus ik nòr Pim Klerkx in de Groôtestraot. Ik zeg: ‘Pim, gij zet tòch ’ne giropractor, war? Kande gij mijne rug nie wè prakke? Èèrpel zitten ok nie mir vaast es ze geprakt zen.’ ‘Nou,’ zeej Pim, ‘ik zij ginne giropractor, mer ik zal wel ies efkes kijke.’ Nao ’n half ùùrke paasen en meete zeej-tie: ‘Oew kraokbeên tuusen oew ruggewervels ies zowet verdweene. Ge het nooit veul bewooge, zeeker?’ Ik zeg: ‘Neeje, ik heb zowet hil m’n lèève aachter m’n buroow gehange en nooit veul gespòrt of zoow.’ ‘Elken dag ’n uur flink durstappe, dè’s ’t allerbeste vur oewe rug. Daor kan prakke nie teegen op. En zoowiezoow beweege. Gòi zwemme of zoow.’

Duus nou loôp ik elken dag ’n ùùrke meej oonze Theo dur de bosse en ’t ies echt waor: ’t gòi stukke beeter meej m’ne rug. Ondertuuse zij ik oôk gòn zwemme. Nie in ’t gemintebad, want dè wòtter ies vus te koud, mer bij oômen Ben in de Stesjonsstraot. Ik zeg oôme omdè oonze kijnder dè vroeger ok teegen ’m zeeje toen ze zwemles van ’m kreege. Daor zwemde lekker in ’n dikke dertig graode celcius. Ge betòlt vur ’n uur en Wòlkse meense gòn dan ok ’n uur. Daor zen ’t Wòlkse vur, war. Mer ik, es Bòrkse, kek nie zo naauw en vijn ’n half uur zwemme meêr es zat.

Es ge op ’n vaast tijdstip in de week gòi, dan zen ’r aalt wel zo’n bietje dezelfde meense. Die leêrde dan kenne. ’t Ies net ’n biljertclub. Ge moet in oew lèève wè van die meense hebbe die ge elke week ziet en waor ge oew aai bij kwijt kan. En meej compleet aandere beroepe waor ge ok nog ies iets van opstikt. ‘Heej Hans, gòg ’t nou beeter meej oewe rug nou ge ’nen aandere stóél in oewe vraachtwaoge het?’ Of: ‘Jan, hedde oew viool al afgebouwd? Hoe slepte gij trouwes oew beitels?’ Van die dinge.

Meense waor ge om gift, die plaogde ok. Dè heurt zoow. Lest waar ik wè laoter es de rest. Ik ston alleên in de kleejkaomer en zaag ’n broek en ’nen blóés hange aon eên van die hòkskes aon de waand. Die konne nie aanders es van eên van m’n maote zijn: die zen ’r aalt es irste. Ik haol de ríém uit die broek en stop ’m aachterstevurre wir truug, duus meej de gesp aon d’n aachterkaant.

Es ik efkes laoter ’t zwembad binnekom, ies ’t wè drukker es aanders. D’r zen wè aauwlui meej kijnder en d’r stòn wè van die badmutse te waauwele. Nao ’n half ùùrke zwemme (en waauwele) vraogt eên van de manne aon mijn: ‘Moete gij nog nie nòr huis?’ ‘Neeje, pas oover vijf menuute, want ik waar vijf menuute laoter.’ Zoow zè ik dan ok wel wir.

Afijn, de week ’r op waar ik tòch wel benieuwd hoe ’t meej die broek was afgeloôpe. De jonges begonne d’r zelf nie oover, duus vroeg ik d’r mer naor. Mer ze wiese van niks – echt nie. En ineêns schiet ik in m’ne laach. Dan hai ik duus de ríém van ’ne wildvrimde meens omgedraaid. Ge moet oew èège ies indenke dè ge ’ne keêr erges gòi zwemme, en es ge nòr huis gòi det dan oewe ríém aachterstevurre in oew broek zit. Dè’s tòch raor, war?

Ferdi Labordus (Baardwijks)